Dag 7: van Miami naar st. Pete Beach

Vandaag is de dag van de grote verhuizing. Toch wel een dikke 400 kilometer.
Eerst maar even wat inkopen gedaan bij de publix en de tank was een heel eind leeg en dus nog maar even getankt voor de 'grote oversteek'.
Dit keer eens geprobeerd met de creditcard te tanken, maar het bleef helaas steken bij de postcode die je moet invoeren.
De beroemde 90210 postcode pakte ie niet en de lokale ook niet. Ik zal wel iets verkeerd gedaan hebben, maar ach, who cares?
Wij gaan het liefst via de Tamiami Trail van het oosten naar het westen. Dan zie je nog eens iets onderweg. Snelwegen heb je thuis ook genoeg.
En omdat we toch nog een kaartje voor de Everglades hadden, besloten we ook nog maar even via Shark valley de Everglades te bekijken. Ze hebben daar een soort bus, waarmee je een twee uur durende rondrit door de Everglades kunt maken. En dat hadden we nog nooit gedaan, dus hup, de bus in.
In de bus zat een jongeman die park ranger was en je dus van alles kon vertellen over de Everglades.
Hij vertelde met handen en voeten, en op een gegeven moment stopte de bus, waarna hij spontaan de schoenen uittrok.
Ik dacht nog, die loopt zo tussen de alligators het water in. En dat was ook zo, alleen had ie een vrijwilliger nodig die meedurfde.
En wie dacht je dat ie voor ogen had? Juist ikke, zei de gek.
Hij probeerde me nog bang te maken door te vertellen wat er allemaal in het water kon zitten, maar hé, niks van dat alles en hup in het water.

De rest mocht mooi in de bus blijven zitten, en als ze iets bedreigends zagen, moesten ze maar even een seintje geven.
Het was wel een leuke, aparte ervaring, zo met één half oog een soort wadlopen tussen de alligators, al ging ik er stiekem wel van uit dat ie deze plaats niet voor niets had uitgezocht.
Na afloop werd ik door de rest van de buspassagiers getrakteerd op een applaus, als had ik een heldendaad verricht.
Op de terugweg nog een alligator op het droge zien liggen, waar de bus vlak langs reed. Het blijven rare beesten, ze bewegen de meeste tijd helemaal niets, maar je weet nooit wat ze in het zin hebben.
Na dit avontuur, snel weer in de auto en rap naar het nieuwe hotel. En ook hier is het weer stervende druk. Volgens mij is er in heel st. Pete Beach niet één hotelkamer meer te krijgen.
Maar onze voorbereiding heeft weer vruchten afgeworpen, want wij zitten andermaal toppie. Al zitten we nu nog maar 4 hoog, hahaha.

Ans demonstreert ons nieuwe uitzicht
's Avonds zijn we als een soort welkom getrakteerd op het vuurwerk waar ik het gisteren nog over had. Prachtig, om zo vanaf je balkon vlakbij een vuurwerk show mee te maken. Op Memorialday weekend gaan alle registers los bij de amerikanen.

tot morgen.